குறள் 1231: 

சிறுமை நமக்கொழியச் சேட்சென்றார் உள்ளி 
நறுமலர் நாணின கண்.

மு.வ உரை: 

இத்துன்பத்தை நமக்கு விட்டு விட்டுத் தொலைவில் உள்ள நாட்டுக்குச் சென்ற காதலரை நினைந்து அழுதமையால் கண்கள் அழகு இழந்து நறுமலர்களுக்கு நாணி விட்டன.

Translation: 

Thine eyes grown dim are now ashamed the fragrant flow'rs to see, 
Thinking on him, who wand'ring far, leaves us in misery.

Explanation: 

While we endure the unbearable sorrow, your eyes weep for him who is gone afar, and shun (the sight of) fragrant flowers.

குறள் 1232: 

நயந்தவர் நல்காமை சொல்லுவ போலும் 
பசந்து பனிவாரும் கண்.

மு.வ உரை: 

பசலை நிறம் அடைந்து நீர் சொரியும் கண்கள், நாம் விரும்பிய காதலர் நமக்கு அன்பு செய்யாத தன்மையைப் ( பிறர்க்குச்) சொல்வன போல் உள்ளன.

Translation: 

The eye, with sorrow wan, all wet with dew of tears, 
As witness of the lover's lack of love appears.

Explanation: 

The discoloured eyes that shed tears profusely seem to betray the unkindness of our beloved.

குறள் 1233: 

தணந்தமை சால அறிவிப்ப போலும் 
மணந்தநாள் வீங்கிய தோள்.

மு.வ உரை: 

கூடியிருந்த காலத்தில் மகிழ்ந்து பூரித்திருந்த தோள்கள், ( இப்போது மெலிந்தும்) காதலருடைய பிரிவை நன்றாக அறிவிப்பவை போல் உள்ளன.

Translation: 

These withered arms, desertion's pangs abundantly display, 
That swelled with joy on that glad nuptial day.

Explanation: 

The shoulders that swelled on the day of our union (now) seem to announce our separation clearly (to the public).

குறள் 1234: 

பணைநீங்கிப் பைந்தொடி சோரும் துணைநீங்கித் 
தொல்கவின் வாடிய தோள்.

மு.வ உரை: 

துணைவர் விட்டு நீங்கியதால் பழைய அழகு கெட்டு வாடிய தோள்கள், பருத்த தன்மை கெட்டு மெலிந்து வளையல்களும் கழலச் செய்கின்றன.

Translation: 

When lover went, then faded all their wonted charms, 
And armlets' golden round slips off from these poor wasted arms.

Explanation: 

In the absence of your consort, your shoulders having lost their former beauty and fulness, your bracelets of pure gold have become loose.

குறள் 1235: 

கொடியார் கொடுமை உரைக்கும் தொடியொடு 
தொல்கவின் வாடிய தோள்.

மு.வ உரை: 

வளையல்களும் கழன்று பழைய அழகும் கெட்டு, வாடிய தோள்கள் (என் துன்பம் உணராத) கொடியவரி்ன கொடுமையைப் பிறர் அறியச் சொல்கின்றன.

Translation: 

These wasted arms, the bracelet with their wonted beauty gone, 
The cruelty declare of that most cruel one.

Explanation: 

The (loosened) bracelets, and the shoulders from which the old beauty has faded, relate the cruelty of the pitiless one.

குறள் 1236: 

தொடியொடு தோள்நெகிழ நோவல் அவரைக் 
கொடியர் எனக்கூறல் நொந்து.

மு.வ உரை: 

வளையல்கள் கழன்று தோள்களும் மெலிவடைவதால் (அவற்றைக் காண்போர்) காதலரைக் கொடியவர் என்று கூறுவதைக் கேட்டு வருந்துகின்றேன்.

Translation: 

grieve, 'tis pain to me to hear him cruel chid, 
Because the armlet from my wasted arm has slid.

Explanation: 

I am greatly pained to hear you call him a cruel man, just because your shoulders are reduced and your bracelets loosened.

குறள் 1237: 

பாடுபெறுதியோ நெஞ்சே கொடியார்க்கென் வாடுதோட் 
பூசல் உரைத்து.

மு.வ உரை: 

நெஞ்சே! கொடியவர் என்று சொல்லப்படுகின்ற காதலர்க்கு என் மெலிந்த தோள்களின் ஆரவாரத்தை உரைத்து, அந்த உதவியால் பெருமை அடைவாயோ?.

Translation: 

My heart! say ought of glory wilt thou gain, 
If to that cruel one thou of thy wasted arms complain?.

Explanation: 

Can you O my soul! gain glory by relating to the (so-called) cruel one the clamour of my fading shoulders?.

குறள் 1238: 

முயங்கிய கைகளை ஊக்கப் பசந்தது 
பைந்தொடிப் பேதை நுதல்.

மு.வ உரை: 

தழுவிய கை‌களைத் தளர்த்தியவுடனே, பைந்தொடி அணிந்த காதலியின் நெற்றி, ( அவ்வளவு சிறியதாகிய பிரிவையும் பொறுக்காமல்) பசலை நிறம் அடைந்தது.

Translation: 

One day the fervent pressure of embracing arms I checked, 
Grew wan the forehead of the maid with golden armlet decked.

Explanation: 

When I once loosened the arms that were in embrace, the forehead of the gold-braceleted women turned sallow.

குறள் 1239: 

முயக்கிடைத் தண்வளி போழப் பசப்புற்ற 
பேதை பெருமழைக் கண்.

மு.வ உரை: 

தழுவுதலுக்கு இடையே குளி்ந்த காற்று நுழைய, காதலியின் பெரிய மழை போன்ற கண்கள் பசலை நிறம் அடைந்தன.

Translation: 

As we embraced a breath of wind found entrance there; 
The maid's large liquid eyes were dimmed with care.

Explanation: 

When but a breath of breeze penetrated our embrace, her large cool eyes became sallow.

குறள் 1240: 

கண்ணின் பசப்போ பருவரல் எய்தின்றே 
ஒண்ணுதல் செய்தது கண்டு.

மு.வ உரை: 

காதலியின் ஒளி பொருந்திய நெற்றி, பசலை நிறம் உற்றதைக் கண்டு, அவளுடைய க்ண்களில் பசலையும் துன்பம் அடைந்து விட்டது.

Translation: 

The dimness of her eye felt sorrow now, 
Beholding what was done by that bright brow.

Explanation: 

Was it at the sight of what the bright forehead had done that the sallowness of her eyes became sad?.